"Odłamki"

Zawsze myślałam, 

że całości już nie poskładam,

że rozpadłam się na dobre

i że serce zostanie samotne.

Leżały gdzieś porozrzucane

Pod szafy pozamiatane

I nie potrafiłam już ich wygrzebać

Gdy życie zaczęło się zmieniać.

I nie radziłam sobie

I szukałam oparcia w Tobie

Zapominając, jak ten ostatni pajac

że to ja, sama muszę się poskładać.

Bo nikt nie znał tamtej dziewczyny

Której obraz we mnie jest jeszcze żywy

I nikt nie pamięta jak wierzyła w marzenia

I nikt nie widział jak się zmienia.

Jak zgasł w jej oczach blask

Jak serca głośny był trzask

Jak się bała własnego cienia nieporadna

I jak bardzo była nieskładna.

I chcę pozbierać te odłamki z ziemi

I chcę osobę, która się nie zmieni

Podobno wystarczy jak na to pozwolę

Więc czemu nie - zacznę samowolę.

I choćbym miała znaleźć kropelkę czy klej inny

W sposób całkowicie zwinny

W końcu się naprawię po takim czasie

I jakoś to zrobię - w takim razie.

I nie pozwolę już zapomnieć o sobie

I zapiszę to we własnej głowie

Że naprawdę muszę się polubić

By w tym świecie się nie pogubić.

#52 "Odłamki" z https://differentshadeofwhite.blogspot.com/