"Księżyc"

Może to była północ - a może dopiero zmrok

Niepewnie przyśpieszony krok

Pusty park, brak słów

Jedyne ciche obcasów stuk-stuk.

Nie było nikogo dookoła 

Nie wybrzmiały żadne słowa

A ona szła - z głową pełną myśli

O nim i o tym co się jej przyśni.

Zamyka oczy i widzi jego spojrzenie

Słyszy jego głos - i słyszy zbawienie

Ale okazuje się, że to tylko zwykłe mrzonki 

Zwykłego uczucia w sercu sadzonki.

I tylko księżyc lśni na niebie

Nie ma niczego - nie ma już Ciebie

I odbija się w nim stęskniona twarz

Nie myśl o nim - o niczym nie marz.

Bo nawet jeśli, księżyc mruczy,

Się zakochasz i w sercu to huczy,

to nie będzie z tego niczego ważnego 

Niczego - ani trochę poważnego.

I księżyc odbija jej złamane serce

Bo kochało - zbyt wielce

I tylko w milczeniu tej nocy 

Ona przez park pusty kroczy.

#7 "Księżyc" z https://differentshadeofwhite.blogspot.com/