"Płatki róży na stole"

Róża stała sama na stole, podziwiana

Tak bliska, tak przez wszystkich znana

Rozkwitała dumnie, niby najpiękniejsza

A na pewno czuła się najcenniejsza.

I uśmiechała się do wszystkich czule

Sprawiała wrażenie takiej, która nie żałuje

Niczego i nikogo w swoim życiu 

I kochała wszystko w swoim byciu.

Sprawiała wrażenie szczęśliwej bardzo

Takiej, która nie otacza niczego pogardą

I takiej, która ze wszystkim sobie poradzi

Która nikomu w niczym nie zawadzi.

I tak się pławiła w tym co istnieje

I tak się cieszyła wszystkim co wie

I nikt nie wiedział w cichej tajemnicy 

Że ona już nie widzi.

Nie ma celu życia w tym co się dzieje

I znowu jej wszystko w oczy wieje

I gdzieś powolutku po cichutku 

 Płatki jej zaczęły opadać - do skutku.

I tak skończył życie kwiat kochany

Przez wszystkich doceniany

Bo jeśli nie było w niej radości 

To cóż jej po pozornej miłości?