"Księżyc za smogiem"

Gdy wyszłam oglądać nocne niebo

I szukać tego wszystkiego 

Co potrzebowałam dla spokoju 

I ukojenia podłego nastroju

Był on i obserwował mnie ukradkiem

I mamił swoim dostatkiem

Chociaż dostrzegałam go ledwo nieśmiało

Bo smog zasłaniał jego ciało

I gdy próbowałam podziwiać jego piękno

To on odciskał na nim piętno

I chociaż wiedziałam, że jest niesamowity 

To czemu go dzisiaj nie widzimy?

I ile osób ma tak jak ten księżyc cały

Że w sposób bardzo nieśmiały

Chowają się za innymi i szukają początku

I próbują dążyć do porządku?

Ile zastygło całkowicie schowanych

Ile czuje się jak bardzo małych

I ile z nich chciałoby pokazać się wszystkim

Ile chciałoby mieć jakichś bliskich?

I ilu zatruje jakiś potwór, bardzo widoczny

Ile duszy pochłonie mrocznych

I czy kiedykolwiek uda im się ruszyć dalej

Czy na zawsze zostaną same?