"Najjaśniejszy mrok"

Wiesz, chyba się zgubiłam

Gdzieś pomiędzy tymi ciemnościami

I chyba nigdy się nie żaliłam

Jak otaczałam się tymi złościami.

I krzyczałam i płakałam srodze

I przeklinałam, chociaż pewnie się wstydzę

I tak dzisiaj, ku przestrodze

Chociaż innego rozwiązania nie widzę.

Oddałam Ci się całkowicie 

I uwierzyłam, że jesteś przy moim boku

I poświęciłabym dla Ciebie życie

Byle już zawsze mieć Cię na widoku.

Byleby chociaż jako duch schowany

Zawsze móc Cię trzymać za ciepłą dłoń

I niby człowiek zakochany 

Ocierać z potu zmęczoną skroń.

Bo odkąd jesteś przy mnie 

W mojej skrajnej ciemności 

Lepiej mijają mi dnie

Odkąd przyprawione w twojej bliskości.

I gdzieś w tym tunelu jest światło

Które podtrzymuje mnie przy nadziei

I chociaż coś w nim wyblakło

Chociaż tyle się jeszcze zmieni.

To mimo to trochę jaśniejszy ten mrok

W którym żyję od lat wielu 

I podnoszę ku niebu z nadzieją wzrok

Że zawsze Cię będę mieć, przyjacielu.