"Ławka zakochanych"

Gdy pamiętasz jeszcze

Tak między nami

Ławkę w tamtym mieście

Obsypaną marzeniami?

Czasem na niej siedzieliśmy

I to tam kradłeś pocałunki

Może była wszystkim co mieliśmy?
Może za późno na porachunki?

Czy ona dalej tam stoi?
I przyjmuje nowe pary

A może komuś towarzyszy w niedoli?

Może czyjeś przepędza koszmary?

A może dawno ją zniszczyli

I nie istnieje - jak miłość nasza

Jej kosztem się zabawili

A uczucie - wygasa.

Może poznała historii za dużo

Jak ona to znosiła

Może dla wielu była muzą

Póki jeszcze żyła...

A może zniknęła bez słowa

Lub jęku rozpaczy 

Ale spokojna Twoja głowa

Ona dalej wiele znaczy...

"Płatki róży na stole"

Róża stała sama na stole, podziwiana

Tak bliska, tak przez wszystkich znana

Rozkwitała dumnie, niby najpiękniejsza

A na pewno czuła się najcenniejsza.

I uśmiechała się do wszystkich czule

Sprawiała wrażenie takiej, która nie żałuje

Niczego i nikogo w swoim życiu 

I kochała wszystko w swoim byciu.

Sprawiała wrażenie szczęśliwej bardzo

Takiej, która nie otacza niczego pogardą

I takiej, która ze wszystkim sobie poradzi

Która nikomu w niczym nie zawadzi.

I tak się pławiła w tym co istnieje

I tak się cieszyła wszystkim co wie

I nikt nie wiedział w cichej tajemnicy 

Że ona już nie widzi.

Nie ma celu życia w tym co się dzieje

I znowu jej wszystko w oczy wieje

I gdzieś powolutku po cichutku 

 Płatki jej zaczęły opadać - do skutku.

I tak skończył życie kwiat kochany

Przez wszystkich doceniany

Bo jeśli nie było w niej radości 

To cóż jej po pozornej miłości?

"Pusty pokój"

Gdzie wyszedłeś, kochany

Omijając wszystkie dramy

I ciche brzmienie głosu 

Błagającego o dobro losu?

Zostawiłeś za sobą tylko perfumy

Opustoszałe rozumy

I poczucie, że już Cię nie ma

I coś się we mnie zmienia.

I teraz siedzę tutaj sama - bez Ciebie

I nikt już o mnie nic nie wie

I nie wiem gdzie podziać oczy

W tej porzuconej nocy.

Bo zniknąłeś pomiędzy słowami

Bo zostawiłeś to za nami

Bo nas już tutaj nie ma całkowicie

I poczekam - choćby całe życie.

Tylko wróć do mnie

Tylko spędź ze mną dnie

Tylko bądź przy mnie chociażby myślami

I żyj tak jak ja - nami.

"Wybacz mi"

Wybacz mi, że się potykałam

Krzyczałam i łkałam

A nigdy o siebie nie zawalczyłam

Ale chyba się gubiłam.

Wybacz mi, że pozwoliłam mu

Obedrzeć mnie ze snów

Zgnieść je niby papieru kartkę

I przeważyć bólu szalkę.

Wybacz mi, że bałam się Cię kochać

I myślałam że będę szlochać

I prawie pozwoliłam Ci odejść daleko

I nawet byś nie uciekał.

Bo ja sobie już chyba nie wybaczę

Nieważne jak bardzo płaczę
To już chyba nie odzyskam szacunku

Bo dla mnie już nie ma ratunku.

I niech rzucą mnie na pożarcie psom

I niech koszmary przypiszą snom

Zasługuję na to wszystko całkowicie

Bo niszczę swoje życie.

I nie chcę byś oberwał rykoszetem

Ani byś został w pamięci portretem

Więc wybacz mi, bardzo Cie proszę

Bo ten ból już w sercu noszę.

"Najjaśniejszy mrok"

Wiesz, chyba się zgubiłam

Gdzieś pomiędzy tymi ciemnościami

I chyba nigdy się nie żaliłam

Jak otaczałam się tymi złościami.

I krzyczałam i płakałam srodze

I przeklinałam, chociaż pewnie się wstydzę

I tak dzisiaj, ku przestrodze

Chociaż innego rozwiązania nie widzę.

Oddałam Ci się całkowicie 

I uwierzyłam, że jesteś przy moim boku

I poświęciłabym dla Ciebie życie

Byle już zawsze mieć Cię na widoku.

Byleby chociaż jako duch schowany

Zawsze móc Cię trzymać za ciepłą dłoń

I niby człowiek zakochany 

Ocierać z potu zmęczoną skroń.

Bo odkąd jesteś przy mnie 

W mojej skrajnej ciemności 

Lepiej mijają mi dnie

Odkąd przyprawione w twojej bliskości.

I gdzieś w tym tunelu jest światło

Które podtrzymuje mnie przy nadziei

I chociaż coś w nim wyblakło

Chociaż tyle się jeszcze zmieni.

To mimo to trochę jaśniejszy ten mrok

W którym żyję od lat wielu 

I podnoszę ku niebu z nadzieją wzrok

Że zawsze Cię będę mieć, przyjacielu.

"Zakochałam się w Tobie"

Zakochałam się w Tobie

I tyle mi po słowie

Bo moja głowa i serce

Należą do Ciebie w podzięce.

Zakochałam się w całej Twojej osobie

I nie mam ochoty na doznania nowe

Więc proszę, zostań ze mną mimo wszystko

I bądź tak bardzo blisko.

Zakochałam się w Tobie, przyznaję,

Że za dużo logiki w tym nie uznaję

Ale widzę Cię w całym moim życiu

Widzę Cię w tym obok byciu.

Zakochałam się w Tobie i nie żałuję

A tak intensywnie co czuję

Ale proszę, pozwól mi Cię kochać sobą

I nie wymieniaj mnie na osobę nową.

Bo zakochałam się nieumyślnie 

I każde z moich uczuć na gałęzi zawiśnie

Jeśli powiesz, że tak nie powinno być

Proszę, pozwól mi przy Tobie żyć.

"Nie jestem sama"

Czuję się jak żołnierz 

Wystawiony na pole bitwy

Mierzący się z przeciwnikiem

I upadający.

Ale przecież nie jestem sama

Są inni, którzy też walczą,

Biją się i podnoszą

Moje ciało po upadku.

Czuję się jak zderzona

Z przeciwnościami losu

Z zaciśniętymi oczami

Błagająca o śmierć.

Ale przecież nie jestem sama

Są Ci, którym zależy

I którzy podtrzymują mnie

Gdy znowu płaczę.

Czuję się samotnie

Zwinięta w kłębek

W pokoju, płacząca

W poduszkę.

Ale przecież nie jestem sama,

Może powinnam zadzwonić

Poprosić by ktoś był,

By ktoś otarł łzy

Ale w tych wszystkich 

Przeciwnościach

Uderza mnie jak sama jestem

I jak się boję.

Bo mimo, że nie jestem sama

Boję się prosić o pomoc

Boję sie prosić o wsparcie

Boję się prosić byś był.

I wiem, że tego nie rozumiesz

Że czujesz, że powinnam 

Powiedzieć, poprosić, wspomnieć,

Ale ja nie umiem.

Zbyt wiele osób mnie
Odpychało brutalnie

Gdy potrzebowałam ich

Najbardziej.

I wolę nigdy nie prosić 

Cie o pomoc

I być w tym sama

Niż patrzeć na odchodzące plecy.

Boję się, że Cię stracę

Gdy uchylę rąbka tajemnicy
I zmyję sztuczny uśmiech

Z twarzy.

Chociaż o tym wiesz.

Chociaż wszystko o tym wiesz.

Nie mogę prosic

Byś został ze mną na zawsze.