Ostatnie spotkanie

Włosy spadają na podłogę

Nie zasłużyły już na żadną zapomogę

Poleciały razem z nimi wszystkie wspomnienia

Bo po co mi one – skoro nas nie ma?

Zniknęło dużo z mojego życia

Nie ma we mnie już tej swobody bycia

Czuję, że wszystko się już raz rozpadło

I chyba coś we mnie już zapadło.

Czy gdybym wiedziała że to ostatnie spotkanie

Czy inaczej uczciłabym nasze pożegnanie?

Może wyznałabym Ci miłość mocniej

A może skończyłabym to mroczniej?

Zamknęłabym się z nadzieją na życie

Wyłączyłabym serca bicie

Była oschła i niemiła

Całkowicie nieżyczliwa?

A może bym Cię pocałowała po raz ostatni

Tak na zniszczenie niepodatni?

I może bym nie chciała Cię puścić samego

Zamykając świat w zwykłym „kolego”?

Tęskniłabym za Tobą w każdej chwili

Gdybyśmy jeszcze w tym wszystkim żyli

Ale już nie ma niczego między nami

I zostaliśmy sami

"Zmęczenie"

Jestem już zmęczona
Czekaniem bez celu
Moja motywacja jest zwalczona
Mój przyjacielu

Nie wiem już co się ze mną dzieje
Co straciłam – a co zyskałam
Wiatr mi w oczy wieje
Ile rozdziałów pozamykałam

Jestem pozbawiona woli
Nie mam siły
Wszystko mnie boli
Żaden dzień nie jest miły

Jestem zmęczona przyjacielu
Tym istnieniem bez końca
Może będzie jeszcze takich wielu
Ale dla mnie nie ma już słońca

Jeszcze tylko niknąc w oddali
(bo to wszystko mnie zabija)
Mówię, że świat Ci zawali
Jedna, podstępna żmija

Jedna osoba, której oddasz serce
Jedna osoba, która nie wysłucha
Bo chociaż to smutne wielce
Już nigdy Ci nie zaufa

Nikt nie chce nas znać nas prawdziwych
Ludzie wolą by kłamać
Nikomu nie zależy by widzieć żywych
Chcą tylko ducha połamać

"Szczęśliwy wiersz"

Nie umiem pisać szczęśliwych wierszy, poematów

Nie umiem nie kierować ich do określonych adresatów

Ale mam zrobić gdy całkowicie z zaskoczenia

Wszystko w moim życiu się zmienia?

Nie wiem jak się tutaj pojawiłeś

I jak wszystko u mnie omamiłeś

Jak zmieniłeś moje nastawienie do życia

I jak przyczyniłeś się do serca bicia.

Chociaż dopiero się narodziłeś w tchnieniu

I jeszcze nie zapisałeś we wspomnieniu

Chciałabym podziękować Ci za wszystko co zrobiłeś

Za to, że złe wspomnienia dobiłeś.

Bo chociaż już nigdy nie będzie przeszłości

Teraz mnie to nie prowadzi do nicości

Wręcz przeciwnie – z uśmiechem patrzę w jutro

(Chociaż jutro podobno będzie futro).

Bo nigdy nikt nie sprawił u mnie tyle radości

Nikt nie sprawił że tak pragnęłam bliskości

Wiec może zostaniesz już bez końca

Wynagrodzisz mi promienie słońca

Sprawisz, że będę szczęśliwa

I nawet ta moja strona wrażliwa

Nie pozwoli się negatywnym wrażeniom

Zostawi tylko wielu westchnieniom

I chociaż nigdy nie pojawisz się w codzienności

I chociaż nigdy nie zaznam bliskości

To mimo to masz specjalne miejsce w moich marzeniach

I proszę, nie kończ tylko we wspomnieniach.