"Porcelana"

Ona stoi przy oknie

Jest krucha i mała

Czasem łzą policzek zmoknie

Skóra biała.

Ona podtrzymuje sukienkę

Twarz skierowana w niebo

Każdego dnia zsyła podziękę 

Za życie, za niego.

Na wardze plamka krwi

W sercu cierpienie

Przez te wszystkie dni

Wydobywa się westchnienie.

Tak dawno go nie było

lata go nie widziała

Co się przydarzyło?
O czym zapomniała?

Wierzyła, że on wróci

któregoś wieczoru

Kiedyś się mu znudzi

Kiedyś nie będzie miał humoru.

Drzwi hukną
Usłyszy tupanie

Dłonie w parapet stukną

Zacznie się spadanie.

Nikt jej nie pochwyci

Nie uratuje przed upadkiem

Nikt jej nie widzi

Spadła przypadkiem.

Rozbije się o ziemię

laleczka porcelanowa

która trochę drzemie

Turla się jej głowa.

Zapomną o jej bliskości

Na jej miejsce będzie nowa

Zapomną o radości

Nie wypowie ani słowa.

Zamiotą jej ciało

I ona tak wspaniała

O której wiadomo tak mało

Która tak kochała.