"Apostrofa do Czarnego Anioła"

Mój aniele ze skrzydłami z czarnych piór

Moje serce wysycha już na wiór

Nie wiem gdzie mijają mi dni

Nie wiem gdzie pomiędzy nimi jesteś Ty.

Czy to wszystko co między nami było

Już dawno się skończyło?
Bo już Cię nie widuję przyjacielu

Nie wyłapuję w tłumie pośród wielu.

Czasami tylko czuję jakieś wspomnienie

Czasami gdy widzę zagubienie

Myślę co się z Tobą teraz dzieje każdego dnia

I czy gdzieś w Twoich myślach pojawiam się ja.

Byłeś moim czarnym aniołem, niespełnionym tchnieniem

W rzeczywistości tej zagubieniem

Sprawiłeś, że jestem silna, że walczę o siebie

A potem zniknąłeś, gdzieś w swoim niebie.

I tęsknię za Tobą, zagubiłam własne istnienie

Obrazuje je jedynie w szalonej wenie

I piszę do Ciebie ten list króciutki

Chociaż może być opłakany w skutki.

Wróć do mnie któregoś dnia

Nawet jeśli to będzie tylko w snach

I proszę już zawsze bądź blisko

Oddałabym za to wszystko.

Moja tęsknota mnie już przerasta

Zniecierpliwienie wzrasta

I wiem że to co ukoi ten cały ból

To tylko kilka twoich słów

"Cisza"

Nie wiem gdzie Twoje brzmienie

Straciłam gdzieś w oddali

Wydałeś w sercu ostatnie tchnienie

Chociaż czegoś innego żądali.

Czy rytualna byłaby tęsknota

Którą powinnam czuć każdego dnia

To uczucie nie przybiera barwy złota

I to wszystko udowadnia.

Nie wiem gdzie Cię straciłam

W ciszy czy hałasie

Gdzieś naszą miłość zgubiłam

w wehikułu czasie.

Nigdy już niczego nie będzie

Nigdy już do mnie nie wrócisz

Nie będzie Cię już wszędzie

Gdzieś w ciszy się pogubisz.

To moje ostatnie pożegnanie

To już ostatni wiersz dla Ciebie

I tak niespodziewanie

Kończę to cierpienie.

"Zegar"

    

Niby zegarek

Ciche tik tak

Wejdę w zakamarek 

Namieszam w snach

 A potem przybędzie

ktoś jak Ty

Namiesza wszędzie

i zniszczy sny

Rozbije tarcze

Wskazówki połamie

Nic już nie wywalczę

Popsuta zostane

Szukam zegarmistrza

Niezawodnego 

Co pozbiera zgliszcza

Zegara całego

"Porcelana"

Ona stoi przy oknie

Jest krucha i mała

Czasem łzą policzek zmoknie

Skóra biała.

Ona podtrzymuje sukienkę

Twarz skierowana w niebo

Każdego dnia zsyła podziękę 

Za życie, za niego.

Na wardze plamka krwi

W sercu cierpienie

Przez te wszystkie dni

Wydobywa się westchnienie.

Tak dawno go nie było

lata go nie widziała

Co się przydarzyło?
O czym zapomniała?

Wierzyła, że on wróci

któregoś wieczoru

Kiedyś się mu znudzi

Kiedyś nie będzie miał humoru.

Drzwi hukną
Usłyszy tupanie

Dłonie w parapet stukną

Zacznie się spadanie.

Nikt jej nie pochwyci

Nie uratuje przed upadkiem

Nikt jej nie widzi

Spadła przypadkiem.

Rozbije się o ziemię

laleczka porcelanowa

która trochę drzemie

Turla się jej głowa.

Zapomną o jej bliskości

Na jej miejsce będzie nowa

Zapomną o radości

Nie wypowie ani słowa.

Zamiotą jej ciało

I ona tak wspaniała

O której wiadomo tak mało

Która tak kochała.